Knipwerk

RGB Free, by RWLINDER

De PVV heeft in een fijnzinnig theologisch traktaat verklaard dat Mohammed een pedofiel en een massamoordenaar was, hetgeen me een goede aanleiding leek om mijn haar eens te laten knippen door een Turkse kapper.
   
  Eerste probleem: hij sprak vrijwel geen woord Nederlands.

  Dit kleine interculturele euvel werd gecompenseerd door zijn vrouw, die mij in de zaak verwelkomde alsof ik de verloren zoon was die na vijftig jaar weer eens op was komen dagen.

  Kom daar bij Nederlandse kappers maar eens om.

  Haar man installeerde me ondertussen op de kappersstoel en begon een witte kraag om mijn hoofd te vouwen alsof de koning binnen was gewandeld, hij trok er ongeveer vijf minuten voor uit en ik begon me langzamerhand steeds onbehaaglijker te voelen.
  Dat krijg je ervan als je jarenlang Hollandse vrouwen bent gewend die je op een stoel neerplanten en beginnen te snoeien alsof ze in de boerderij varkens staan te wassen: van die persoonlijke mediterrane aandacht wordt je van de weeromstuit meteen bloednerveus.

  En dan was er nog het probleem van: 'hoe wilt u het?' Bij dit essentiële onderdeel van de knipbeurt moest de vrouw wederom als tolk optreden en groteske visioenen over de manier waarop dit allemaal heel snel mis kon gaan buitelden door mijn ingesnoerde hoofd.

  Maar ik zat nu eenmaal op die stoel, en kom er dan maar weer eens vanaf. Na het uitwisselen van wat steekwoorden als 'oren vrij', 'lekker kort' en 'voller bovenop' begon de Turkse kapper aan zijn meesterwerk. Af en toe staakte hij zijn zorgvuldige geknip om een halve meter achteruit te lopen en zijn kunstwerk van een afstandje te aanschouwen, hierbij ogenschijnlijk bijzonder in zijn nopjes met de gang van zaken.

  Deze interculturele uitwisseling leek, mijn angstige vermoedens ten spijt, toch heel aardig af te lopen, totdat het helemaal op het einde toch nog mis dreigde te gaan: de kapper mompelde iets waar ik instemmend op reageerde, in de overtuiging dat het een bevestiging van de uitstekende gang van zaken was, toen hij tot mijn schrik ineens in een pot gel begon te graaien.

  'Geen gel', schreeuwde ik, allergisch als ik ben voor die natte kledder die je de rest van de dag het idee geeft dat er een duif met diarree op je hoofd is neergestreken.

  Gelukkig leek mijn afwijzing de kapper voornamelijk bijzonder te amuseren, hij stak zijn handen in de lucht alsof we allebei aan een groot gevaar waren ontsnapt.
  Tevreden verliet ik even later de kapperszaak, om me pas na een paar honderd meter te beseffen dat ik niet eens toegekomen was aan nadere inlichten over het pedofiele verleden van Mohammed.
  Aangezien de spanningen rond het knippen van wat haar reeds het uiterste van mijn incasseringsvermogen hadden gevergd, wat dit echter misschien maar beter ook.
  Knippen en geknipt worden, afrekenen en Mohammed er verder maar buiten laten, misschien is het een aardig onderwerp voor de volgende PVV-video.

Tijd

Als je aan komt rijden zit hij voor de deur al op je te wachten. Hij heeft van zijn baasje gehoord dat je eraan komt. Als je uit de auto stapt rent hij je tegemoet. Hij spring tegen je op, draait om je heen en als je binnen op de bank zit, valt hij je aan.
  Hij likt je handen en gaat verwachtingsvol naar je zitten kijken.

  Wat gaan we doen?

  Als jij er bent, gaat er wat gebeuren. Er zijn meerdere mogelijkheden: gaan we naar de plas, of gaan we naar de hei? Of wordt het echt een avontuur en gaan we ergens naar toe waar we nog nooit zijn geweest?
  Geconcentreerd spitst hij zijn oortjes: hij kent de betekenissen van behoorlijk wat woorden. Als hij echt zijn best doet, moet het hem lukken de toekomst te ontcijferen.

  'Wie gaat er mee?', vraag je aan niemand in het bijzonder. Hij springt overeind: hij wil mee!

  Op de hei is het feest. Er zijn bomen, er is gras. Er zijn andere honden, er zijn honderden luchtjes en er is een vijver. Wat hij het liefste doet, is onverwachts het water induiken. Dan loopt hij zogenaamd braaf voor je uit, en zwenkt hij ineens naar links om als een kamikazepiloot naar beneden te plonzen.

  Als hij de oever opkrabbelt, jaagt het leven door hem heen.

  'Die zagen jullie niet aankomen', lijkt hij te willen zeggen. Maar we hadden al een vermoeden dat dit zou gebeuren.

  Als we we hem weer thuis hebben gebracht is hij bijna net zo blij om weer thuis te zijn, als hij was toen we op pad gingen.
  Hij gaat in zijn mandje liggen en kijkt nog even bewonderend naar je op. Hij heeft het vermoeden dat je een superheld bent. Je kan een voetbal vijftig meter de lucht in schieten, een schouwspel waar hij geen genoeg van krijgt.
  Iemand die een bal zover omhoog kan schoppen, daar geeft hij zonder aarzeling zijn leven voor.

  Dan rijd je over pittoreske landweggetjes naar een crematorium dat zich in de middle of nowhere bevindt.
  Hij had het hier geweldig gevonden.
  Maar hij zit in een ijzerkleurige pot, die staat op een houten tafel in een gebouwtje ergens in de wildernis tussen Boxtel en Esch.
  De zon schijnt, het is een fantastische dag, de struiken bloeien, de geiten blaten en er zijn honderden dingen voor hem om te bekijken, te besnuffelen en onder te plassen.
  Maar hij is er niet meer, hij zit in die pot en hij heeft zich vergist: je bent geen superheld en je hebt helemaal niks kunnen doen om hem ook maar één dag langer te schenken.