Barbecue

RGB free, by mikekorn

'Is de barbecue nog een dingetje? Voelt u zich in uw mannelijkheid aangetast als u hem niet aan krijgt?'

  Deze schijnbaar onschuldige vraag stelt Nathalie Huigsloot aan Fred Teeven in de Volkskrant van 06/08/2016. Ik zeg schijnbaar onschuldig, omdat de heksjes die de Volkskrant volschrijven volledig door het lint zouden gaan als een mannelijke journalist aan een politica zou vragen:

 'Is uw jurk nog een dingetje? Voelt u zich in uw vrouwelijkheid aangetast als u daar geen complimentjes over krijgt?'

  Week na week moeten we in die papieren drol aanhoren wat voor een schande het is om vrouwen 'in hokjes te stoppen', om 'vrouwelijkheid' te definiëren, of om überhaupt te suggereren dat er enig verschil tussen mannen en vrouwen is.
 
  Als een kerel van honderdtwintig kilo zijn baard afscheert en een jurk aantrekt, dan is het verdomme een vrouw, en als je daar een probleem mee hebt ben je een vuile seksistische transgender-basher. Maar dan ondertussen wel lekker zeikerig aan de mannelijkheid van Fred Teeven morrelen: de hypocrisie van een notoire kutkrant in een notendop.   


 

Yuri

RGB Free, by mzacha

Er is veel onduidelijk over wat Yuri van Gelder precies gedaan heeft in de nacht van zaterdag op zondag 7 augustus. Er zijn wel vaker sporters een nachtje uit dat olympisch dorp weggebleven, zonder dat dit enige consequenties had. Ook staat er in het contract tussen sporter en NOC*NSF niets specifieks over drankgebruik.

  Dit weerhoudt mensen die zelf nog niet vijf seconden aan de dakgoot zouden kunnen hangen als hun leven ervan afhing echter niet om meteen bestraffend met het vingertje te zwaaien en 'regels zijn regels' te blèren.
  Ga zelf eens een rondje rond je vijver joggen zonder halverwege hijgend in elkaar te zakken, denk ik dan, in plaats vanachter je dikke flatscreen met een Heineken in je hand een topsporter de maat te nemen, zonder dat je enige achtergronden kent. Gelukkig heb ik een bron in het olympisch dorp die me haarfijn kon vertellen wat er gebeurde toen Yuri van Gelder zondagochtend rond 06:00 in beschonken toestand naar binnen waggelde:

  - Hij dook de hotelkamer van de dressuurploeg in waar hij met blote borst bovenop de kledingkast begon te hinniken,

  - Hij kieperde een bak met honderd liter slootwater over Ranomi Kromowidjojo heen terwijl hij haar een 'kromme jojo' noemde,

 - Hij tilde Churandy Martina uit zijn bed, hief hem boven zijn hoofd en rende met Martina in zijn armen vier rondjes om de parkeerplaats, waarbij hij om Martina te sarren precies binnen de lijntjes bleef.

  Hierna drukte hij zich nog even tweehonderd keer op en viel hij achter een struik in slaap. Al deze dingen lijken mij geen enkele reden om de arme man te diskwalificeren. De boze vingertjezwaaiers hebben het steeds over 'volwassenheid', maar behandelen die sporters ondertussen als kinderen in een kleuterklasje die wel braaf naar de juffrouw moeten luisteren.
  Ik hoop van harte dat Yuri dat kort geding morgen wint en maandag alsnog de finale wint, met een vluchtelement waar hij twee opgestoken middelvingers in heeft verwerkt.

Hokje

RGB Free, by TouTouke

In het prachtige boek Dylan - Disc by Disc worden de eerste 36 platen van Bob Dylan besproken door professoren, journalisten en muzikanten. Een leuk concept, de observaties doen je teruggrijpen naar lang niet beluisterde cd's om er met een nieuw oor naar te luisteren.
  Kevin Barents geeft colleges over Bob Dylan aan Boston University (er zijn mindere baantjes denkbaar) en zegt in het boek over Dylan:

  Dylan verandert niet om zich aan te passen aan zijn omgeving, maar om af te wijken van zijn omgeving.

  Een aardige observatie, je zou Dylan inderdaad de ultieme anti-kameleon kunnen noemen. Zet Dylan in een zwarte kamer, en binnen een paar seconden is hij spierwit geworden. Een mooi voorbeeld van die anti-kameleontische kwaliteiten van Dylan kwam ik tegen toen ik door Eat The Document klikte.

  Deze documentaire bevat beelden van de fameuze wereldtour van de Band en Dylan in 1965/1966. Dylan kreeg tijdens die tour van het woedende publiek te horen dat hij een Judas was omdat hij de akoestische gitaar had ingeruild voor elektrische herrie. In onderstaand filmpje is echter te zien dat de anti-kameleon weliswaar uit de folk-scene was ontsnapt, maar dat het rock & roll-wereldje hem ook alweer begon te benauwen.

  In een door drank en drugs verstikte hotelkamer, vol hippe rockers met uitgestreken smoelwerken en zonnebrillen op hun kop, pakt Dylan zijn gitaar om zijn lieflijkste stemmetje op te zetten en een liefdesliedje te zingen. Het is een voorbode van zijn volgende metamorfose: zoals hij in '66 de folkies bruuskeerde door elektrisch te gaan, zal hij een paar jaar later de rockers weer verbijsteren door met hoge stem een gemoedelijk country-album in elkaar de draaien.
  Zodra je de anti-kameleon in een hokje stopt, ben je hem alweer kwijt.