zondag 28 juni 2015

Wereldvreemd

RGB Free, by alman 1962
Ik had ergens iets opgevangen over een aanslag op een Franse fabriek en bezocht pagina 101 van teletekst. Een terrorist bleek iemand onthoofd te hebben en geprobeerd te hebben om de fabriek op te blazen. Op teletekst waren de volgende zinnen te lezen:

Onthoofde man was baas van dader

De manager reed 's ochtends samen met de verdachte, Yassine Salhi, naar de fabriek toe. Daar werd hij door Salhi onthoofd. De verdachte reed daarna door naar grote tanks met explosieve stoffen en liet twee gasflessen ontploffen. Twee mensen raakten gewond.

Ik heb deze tekst drie keer gelezen en toen vond ik het nog steeds het vreemdste stukje tekst dat ik in tijden gelezen heb. Maar misschien begin ik een beetje wereldvreemd te worden en moet ik gewoon nog wat wennen aan dit soort berichtgeving. Om weer wat bij te burgeren heb ik alvast wat tekstjes voor de toekomstige berichtgeving op teletekst pagina 101 geschreven:

 

Man onthoofd na binnenladen groente

De filiaalmanager tilde 's ochtends samen met Ali de bloemkolen het magazijn in. Toen alle bloemkolen netjes opgestapeld waren werd hij door Ali onthoofd. De verdachte plaatste daarna twee bommen bij de verse vleeswaren. Drie mensen raakten gewond.


Man onthoofd in ballenhok

De trainer droeg 's avonds samen met Saïd zeven pionnen terug naar het ballenhok. Daar werd hij door Saïd onthoofd. De verdachte groef daarna een greppel van zeventien meter door het hoofdveld en vulde deze met benzine. Niemand raakte gewond.


Man onthoofd na matige powerpointpresentatie

De directeur hield samen met Mohammed een presentatie voor de stakeholders. Na deze presentatie werd hij door Mohammed onthoofd. De verdachte opende daarna het vuur op de aanwezigen. Acht mensen hebben het niet overleefd.

maandag 22 juni 2015

Excuus

RGB Free, by Lusi
Onlangs werd ex-neuroloog Jansen Steur in hoger beroep veroordeeld tot zes maanden voorwaardelijke celstraf, onder meer vanwege het stelen van medicijnen en valsheid in geschrifte. Hij werd  vrijgesproken van het opzettelijk toebrengen van letsel aan patiënten.
  Een belangrijke rol bij de rechtszaak was weggelegd voor een discussie over hersenschade die Jansen al dan niet had opgelopen bij een auto-ongeluk in 1990. Daar zou hij misschien een frontaal syndroom aan overgehouden hebben wat zijn vreemde handelen verklaarde.

  Op 20 Mei vond er bij Pauw een discussie plaats tussen Metta de Noo en Saskia Belleman. De Noo heeft een boekje geschreven waarin ze verklaart dat Jansen niet verantwoordelijk kan worden gehouden voor zijn gedrag: hij heeft een tik van de molen gekregen na dat auto-ongeluk en is eigenlijk zelf een patiënt. Belleman brengt daar steeds tegenin dat zijn rare gedrag ook best verklaard kan worden door een moeilijke jeugd en bijbehorende pesoonlijkheidsproblematiek.

  Het vreemde aan die discussie bij Pauw is echter, dat een onderliggende aanname nooit wordt uitgesproken. De Noo lijkt Jansen vrij te willen praten op grond van neurodynamiek, terwijl Belleman hem de bak in wil praten door te wijzen op psychodynamiek.
  De vraag die Pauw op tafel had moeten leggen is: maakt het juridisch eigenlijk wat uit? Waarom kan iemand zichzelf vrijpleiten door op een tik op het hoofd te wijzen? Heb je meer bewegingsvrijheid binnen een persoonlijkheidsstoornis dan binnen een frontaal syndroom? Is dat niet een beroep doen op het achterhaalde onderscheid tussen lichaam en geest? Waarom mag je een moeilijke jeugd en bijbehorende persoonlijkheidsproblematiek wel gebruiken als verklaring voor gedrag, maar niet als excuus voor gedrag? Terwijl een auto-ongeluk verklaring en excuus ineen is?

zondag 21 juni 2015

Klap

RGB Free, by brainloc
Op de basisschool schreef ik eens een opstel over een stel inbrekers. Erg goed zal het niet geweest zijn, maar wat ik niet verwacht had was dat de leraar het klassikaal af zou breken. Waarom dit sadistische ritueel plaats moest vinden, weet ik niet. Misschien was hij blij dat hij me even een toontje lager kon laten zingen omdat ik hoge punten haalde met rekensommetjes.

  Die sommetjes interesseerden me echter geen moer.
  Dat opstel was één van de weinige keren dat ik iets maakte waar ik me zelf mee verbonden voelde, en uitgerekend dat werd als een vieze doek in de hoek gegooid.
  Waarom schrijven mensen? In 'Echt contact is niet de bedoeling', legt Connie Palmen de psychologie van de schrijver onder de loep:

Talent komt voort uit onvermogen en het onvermogen van de schrijver ligt in zijn persoonlijke contacten, de contacten waarbij hij zich gedwongen ziet in den vleze met anderen om te gaan. Het boek is een plaatsvervangend lichaam van de schrijver. Het vlees is woord geworden.


Hoewel niemand graag kritiek krijgt op iets waar hij zijn best op heeft gedaan, lijkt het misprijzen van je woordgeworden vlees toch nog een stukje pijnlijker te zijn. Heb je met veel pijn en moeite een plaatsvervangend lichaam in elkaar geknutseld, wordt het achteloos door de papierversnipperaar gehaald.
  Misschien dat je nog maar beter gewoon een klap op je bek kan krijgen, doet ongeveer evenveel pijn en het bespaart je de moeite van het zwoegen op een meesterwerk.

woensdag 10 juni 2015

Dispensatie

Foto: RGB, by mzacha
Ik zat in zo'n tussenhokje in de trein naar de conversatie tussen drie tieners te luisteren. De batterijen van mijn mobiel waren bijna leeg, dus ik kon hun gesprek helaas niet overstemmen. De coupés aan beide kanten zaten propvol en de enige uitweg was me mezelf via het gat van het toilet op de rails te storten.
  Een scenario dat me met de minuut aantrekkelijker voorkwam.

  'Sommige mensen zijn zo dom' posteerde de jongen proestend.
  'Ja, beaamde de twee meiden, 'sommige mensen zijn echt achterlijk.'
  
Ik had al begrepen dat ze alle drie stage liepen bij de Efteling en nu op weg waren naar een studiedag in Utrecht.

  'Laatst waren er allemaal van die simpele mensen bij ons in het restaurant', zei de jongen. 'Die mochten dan heel goedkoop eten, omdat ze een uitkering krijgen.'
  'Nou, dat is toch leuk voor die mensen', opperde één van de meisjes.
  'Ja, maar toen moesten we dus wat over onze studie aan ze vertellen. En daar snapten ze echt helemaal niets van.'
  'Nee, maar die mensen hebben ook ons denkniveau niet. Wij zijn HBO.'
  'Ja, en dan kijken ze je zo dom aan. Hoe moet je praten met zulke mensen?'

  Er viel een stilte in het tussenhokje terwijl het intellect van de natie zich over deze existentiële vraag boog. Ik peilde even mijn medereizigers: stel dat ik ze gewoon alle drie bewusteloos mepte en zolang even in de plee legde, hoe zou de reactie dan zijn? Ik gokte dat de meeste medereizigers opgelucht adem zouden halen en zich in hun krantje zouden verdiepen met een kleine bloedneus.

  'Soms vraag ik me echt af wat er van dit land met al die domme mensen terecht moet komen', filosofeerde de jongen.

  Ach ja: droom, daad, praktische bezwaren. De overwegingen zijn bekend, maar wat zou het prettig zijn als je één keer in je leven dispensatie aan mocht vragen.

maandag 1 juni 2015

Muziek

RGB Free, by ba1969
Toen Kurt Cobain negen jaar was, kreeg hij één van de grotere schokken uit zijn toch al niet bijzonder evenwichtige leven te verwerken. Zijn favoriete popgroep, The Beatles, bleek al zeven jaar uit elkaar te zijn.
  Cobain was opgegroeid met Beatles-platen die hij van zijn tante kreeg en de melodieuze Beatles-invloeden zijn een belangrijke reden waarom Nirvana zo onweerstaanbaar was. Inmiddels is Cobain meer dan twintig jaar dood en als ik niet onlangs de documentaire Montage of Heck had gezien, was onderstaande video misschien wel voor altijd aan me voorbijgegaan. En dat was jammer geweest, want waar voor sommige mensen rollebollende katjes het ultieme feelgood-medicijn vormen, daar ben ik halsoverkop verliefd geworden op een video met vier oude mannen die een hoop herrie maken.
 
  Blijkbaar zijn de drie overgebleven leden van Nirvana (Pat Smear werd op het einde toegevoegd als extra live gitarist) anderhalf jaar geleden voor het eerst weer bij elkaar gekomen om muziek te maken. En wie kon de plaats van Kurt beter innemen dan die andere wereldberoemde linkshandige gitarist, van wie Kurt als kleuter alle liedjes al mee kon zingen?
 
  Is het de schuchtere manier waarop Novoselic bijna geen gitaarduet met de grote McCartney aan durft te gaan, of de manier waarop McCartney 'Nirvana' uitspreekt, alsof de inmiddels ook alweer bijna vijftigjarige ex-leden de lokale buurtpubers zijn die een aardig bandje hebben gevormd? Of is het McCartney, die ten onrechte de naam heeft alleen maar 'lieve liedjes' te kunnen spelen, maar hier als een ultieme hard-rock opa de pannen van het dak speelt?
  Waarschijnlijk is het uiteindelijk gewoon de muziek: Nirvana, The Beatles en het onwillekeurige gevoel dat Kurt, John en George ergens in het heelal toch even goedkeurend mee staan te deinen.