dinsdag 27 januari 2015

Gevoel

Foto: rgb free, by jazza
Boer Geert van het televisieprogramma Boer zoekt Vrouw is oversekst. Dat is de uitslag van een poll van het AD waarbij 17121 lezers hun stem uitbrachten. Boer Geert geeft vrouwen op onverwachte momenten ineens een zoen.
  Hij had de programmamakers hiermee geen groter plezier kunnen doen en zeer waarschijnlijk is hij erop geselecteerd. Boer zoekt Vrouw draait alleen ogenschijnlijk om de eenzaamheid van zielige boeren, in feite draait het om vrouwen die boeren vierentwintig keer door een hoepeltje laten springen, om daarna te zeggen dat ze wat meer bij hun gevoel moeten komen. En Yvonne Jaspers is de drijvende kracht achter dit als hulpverlenerschap vermomde sadistische ritueel.

Ze kijkt je aan met haar grote begrijpende ogen en legt je vervolgens heel langzaam en heel vriendelijk uit wat een ontzettende lul je bent.
 Als je Yvonne Jaspers drie dagen opsluit in een lege kamer springt ze op de vierde dag uit het raam van de vierde verdieping om bij de bushalte aan de eerste de beste man uit te leggen dat hij best wel een leuke kerel is, maar dat hij wel wat beter naar zijn vrouw moet luisteren.

  Daarom hoop ik dat Boer Geert het nog een paar tandjes opschroeft. In tegenstelling tot de meeste boeren, lijkt hij wel aardig bij zijn gevoel te komen. Maar dat is dus ook weer niet goed. Sla er dan bijvoorbeeld eens eentje dwars door de hooischuur heen als ze als een oud wijf zit te melken. En als Yvonne Jaspers dan op haar kleuterjuffrouw-toontje tegen je zegt dat dat niet zo netjes was, dan bindt je die Jaspers toch achter je trekker en sleep je d'r even mee tijdens het inzaaien. 'Ik ben lekker bij m'n gevoel gekomen', kan je na een meter of 200 tegen d'r zeggen. 'En je had gelijk, het lucht ontzettend op.'

zaterdag 24 januari 2015

Secretaresse

Foto: rgb stock, by mzacha
In het artikel in de Volkskrant over de eerste VN 'mannen-top' staan een hoop achterlijke dingen, maar de prijs voor de meest achterlijke uitspraak gaat toch wel naar Gunnar Bragi Sveinsson, de minister van Buitenlandse Zaken van IJsland:

'Vroeger was het bij de bank als in Mad Men, vrouwen waren hoogstens secretaresse. Nu zitten ze in de top. Het werd hoog tijd, na 2.000 jaar. Ik snap niet dat ze zo lang hebben gewacht.'

Ik denk niet dat Gunnar vroeger erg hoge cijfers voor geschiedenis had, aangezien hij blijkbaar het waanidee heeft dat er al 2.000 jaar banken zijn die gerund worden door mannen in pakken terwijl secretaresses braaf brieven zitten te typen.
  
  Ongeveer 1.900 jaar lang bestond werk voor het overgrote deel uit zware, gevaarlijke, fysiek slopende arbeid. Mannen daalden giftige mijnen in, kregen scheurbuik op zee of liepen op een akker achter een os aan te sjouwen.
   Dankzij de stijgende welvaart werd begin vorige eeuw werk iets dat zich steeds vaker in goed geventileerde kantoren ging afspelen waarbij het grootste fysieke ongemak een papier-sneetje was.
  En laat dat nu precies het moment zijn waarop feministen hun recht op de arbeidsmarkt gingen opeisen.
  Eerst nog als secretaresse, maar inmiddels kan je de Noordzee dreggen met vrouwelijke managers die met ratelende houten kettingen over de afdeling struinen om naar je beeldscherm te loeren of je niet stiekem zit te internetten.
   In honderd jaar hebben vrouwen een inhaalslag gemaakt waar Frank de Boer jaloers op zou zijn en als Gunnar een beetje historisch besef had zou hij zich meer zorgen over zijn eigen baantje maken, dan dat van zijn vrouw.

donderdag 22 januari 2015

Rust

Foto: rgbstock, by lusi
Er is iets met die jongens die naar Syrië vertrekken. Af en toe komt er weer een filmpje naar boven waarin zo'n jongen voor een half in puin geschoten gebouw aan het Nederlandse volk vertelt dat men zich niet ongerust hoeft te maken, of juist wel.
  Ze lopen over een stuivig zandpad, of ze zitten onder een boom hun kalasjnikov op te poetsen.

 Wat me elke keer weer opvalt, is de rust die ze uitstralen. Het is een rust die ik honderd keer eerder heb gezien bij kinderen van een jaar of tien. Het is de rust die jongens overvalt wanneer ze vier uur ongeduldig op een houten stoeltje heen en weer hebben zitten schuiven, luisterend naar een verhaal dat ze niet interesseert,  friemelend met hun vingers en gefrustreerd omdat hun handen de letters niet kunnen maken die de juffrouw wil dat ze maken, hun hoofd de berekeningen niet kan maken die de meester verlangt.
  En dan gaat de bel. En het schoolplein baadt in het zonlicht en ze mogen rennen waar ze maar willen en ze mogen schreeuwen en gek doen.
  Met een diepe teug ademen ze de vrijheid in en speuren tegelijkertijd het schoolplein af naar iemand die ze helemaal in elkaar kunnen timmeren.

zaterdag 10 januari 2015

Vals

Foto: rgb Free Stock, by lusi
Vorig jaar was er wat gedoe rond een boek van Daan Heerma van Voss, Het land 32. Volkskrant-critica Danielle Serdijn vond het helemaal niets, en ging later nog met de schrijver in gesprek over de negatieve recensie.
  Dat was allemaal prima, volwassen mensen die een boek bespreken. Maar wat kopt de Volkskrant vandaag als titel bij een bespreking van Daans eveneens schrijvende jongere broer Thomas:
  
 Deze Heerma van Voss is er een om aan het hart te drukken.

  Aldus critica van dienst, Danielle Serdijn. In de recensie spreekt Serdijn over de 'nog steeds piepjonge Heerma van Voss, niet te verwarren met zijn eveneens schrijvende broer Daan'.
  Ik lees de recensies van Serdijn in het algemeen graag, maar een jaar later een schrijver nog een schop na geven door zijn broertje bij wijze van contrast de hemel in te prijzen, dat is gewoon een valse truttenstreek.

vrijdag 9 januari 2015

Aad

Foto: rgb free stock
Zou er nog wel eens iemand een emmer ijs over zich heen gooien? Dat vroeg ik me af toen ik op de televisie een paar mensen parmantig op de Dam een potloodje in de lucht zag steken. Ze waren aan het protesteren voor het vrije woord. Waarschijnlijk stonden ze twee maanden geleden op diezelfde Dam te protesteren tegen Zwarte Piet. In augustus stonden ze op een viaduct foto's van een lijkwagen te nemen en in juni dit jaar kieperden ze een emmer ijs over zichzelf heen.
  Dat laatste was om tegen ALS te vechten.

  Ik heb nooit begrepen wat ALS-patiënten ermee opschieten als ik een emmer ijs over mezelf heen gooi, maar dat is een terugkerend element bij deze hype-aanhakers: een zeer sterke afkeer van inhoudelijke discussie en kritische beoordeling. Ze doen me denken aan Carnavalvierders, die lopen ook de hele dag te loeren naar mensen die niet in een prinsessenjurk, met een half varken op hun hoofd, bier uit een po lopen te zuipen.
  Als je echt levensmoe bent, dan moet je tijdens Carnaval op de markt van Den Bosch een boek gaan zitten lezen.
  Bij de laatste hype is er dus de vreemde situatie ontstaan dat we allemaal onze huizen uitgaan voor het vrije woord, maar dat het verboden is om het over de Islam te hebben.
  Want dat is racistisch.
  Ik zit al twee dagen te luisteren naar tafels vol opiniemakers, die het vooral heel erg over zichzelf hebben en in een hysterische kramp schieten als iemand zich afvraagt wat die daders precies bezielt en wat dat eventueel met hun geloof te maken zou kunnen hebben.
  Waarom omringt Matthijs van Nieuwkerk, onze nationale drama-queen, zich niet met een gedragswetenschapper, een socioloog, een islamdeskundige en een evolutionair psycholoog? Waarom zitten  we naar het warrige geschreeuw van Prem en Jort te luisteren in plaats van naar Frans de Waal of Hans Jansen?
  Ik vrees omdat partypoopers niet welkom zijn.
  Het gedoe met die ijsemmers hield abrupt op toen Aad de Mos een video de wereld instuurde waarop hij ergens op een verlaten erf, in een grote witte onderbroek en een zieke hond op de achtergrond ook een emmertje ijsblokjes over zijn verweerde hoofd gooide.
  
  Het lijkt me een uitstekend plan om Aad de Mos nu ook weer in te zetten.
   Aad de Mos die midden op de Dam een potlood tevoorschijn haalt dat hij net bij de Hema heeft gekocht. Hij heeft een zwerver een euro betaald om een foto van hem te nemen terwijl hij het potloodje uit het zakje frommelt en het triomfantelijk de lucht insteekt.
  Vijf minuten later is de Dam weer van de duiven.

Fte

Foto: rgb stock
Waar ik eigenlijk nog het meest van geschrokken ben na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo, was een opmerking die terrorisme-expert Beatrice de Graaf maakte bij DWDD.
  'Het kost 24 fte om één iemand vierentwintig uur per dag in de gaten te houden', aldus Beatrice.
  Ze gaf dit als antwoord op gemopper over falende inlichtingendiensten.
  Stel dat je in het kader van moslimfundamentalisme veertig personen hebt die zo'n hoog risico vormen dat ze continu in de gaten moeten worden gehouden. Daar ben je dus 960 fte aan kwijt. Dat zijn 960 mensen wiens fulltime baan het is om Cherif en Said bij de snackbar te observeren. Te noteren wat ze eten. Met wie ze praten. Op welke straathoek ze staan. Eindeloze rapporten vol met achterlijke gesprekken doorvlooien op aanwijzingen voor een mogelijke aanslag.
 
  'Hoe was het vandaag op het werk schat?'
  'Goed hoor. Cherif heeft twee uur met Said zitten playstationnen. Toen gingen ze een broodje Kapsalon halen en rond een uur of vijf schopten ze tegen een balletje aan. Iemand citeerde verkeerd uit de Koran en toen gingen ze weer naar bed.'

 
 Zelf geen moer uitvoeren maar wel vierentwintig mensen fulltime bezig houden, dat lijkt mij een heel aardige definitie van terrorisme.