maandag 23 december 2013

Voetballen voor de coach

Phillip Cocu. Laatst keek ik naar Phillip Cocu en vergat ik even dat ik naar een voetbaltrainer zat te kijken. Ik dacht zeker vijf minuten lang dat ik in een film van Alex van Warmerdam was beland. Zo'n stille, gevoelige film over een stille, gevoelige man. Laten we zeggen: een leraar Maatschappijleer. Zijn vrouw heeft hem drie jaar geleden verlaten voor een lasser met een brommer. Hij woont op de vijftiende verdieping van een flat in een buitenwijk. Hij kookt voor zichzelf.
  De eerste scene is één lang, ononderbroken shot van hoe hij zijn fiets uit de gemeenschappelijke stalling haalt en door het gure, Nederlandse weer naar de middelbare school fietst waar hij les geeft aan Havo 4,  de horrorklas die hem in zijn maag is gesplitst toen hij even niet oplette bij het teamoverleg.
  Als hij zich omdraait gooien ze propjes in zijn nek. Soms doet hij alsof hij boos is, maar er is helemaal niemand die hem gelooft. Een bakvis bij het raam is al een jaar verliefd op hem, maar dat heeft hij nog steeds niet in de gaten.
  Maar hij zal tot ze door dringen. En dan zullen ze voetballen, voor de coach. Luister maar naar Lou Reed:

And the straightest dude 
I ever knew 
was standing right for me all the time

So I had to play football for the coach
 and 
I wanted to play football for the coach

The straightest dude I ever knew, dat lijkt me een prima omschrijving van Phillip Cocu.


donderdag 12 december 2013

Oud

stout connection
Foto: flickr, by Rupert Ganzer
Het was elf uur 's-avonds en het was stil in de stad. We hadden de ene kroeg verlaten en waren op weg naar de volgende. Nostalgie dreef ons naar een café waar we onze jeugd verdronken hadden. Voor het café stond geen rij, terwijl het toch vrijdagavond was. 
  Binnen stond een meisje glazen om te spoelen. Na een tijdje kwam er een man met een ladder binnen. Hij knutselde wat aan het plafond en vertrok weer. De muziek stond aan, de lichten dansten over de vloer. Het meisje achter de bar was begonnen aan een project. Ze legde bierviltjes over de hele lengte van de bar.
  'Is het hier tegenwoordig altijd zo rustig?', vroegen we. 'Tegenwoordig gaan mensen pas uit rond half twee', antwoordde ze. Toen ze de hele lengte van de bar vol viltjes had gelegd, begon ze aan een tweede laag.
  Twee vrouwen kwamen binnen. Ze keken naar ons en draaiden zich zonder iets te zeggen weer om. Om een uur of één begonnen er zowaar wat mensen binnen te druppelen. Jongens met mutsjes op. Meisjes die eruit zagen alsof ze moesten oefenen voor de cito-toets.
  Toen het half twee werd en het volume van de muziek omhoog ging, vonden we het tijd worden om maar weer eens naar huis te gaan.

woensdag 4 december 2013

Offerdier

Crying is a crime
Foto: flickr, by Annie Christabel
Het succes van het boek 'Toen ik je zag' van Isa Hoes blijft me bezig houden. Deze week staat het voor de derde achtereenvolgende week op nummer 1 in de boekentop 60. Waarom lezen mensen massaal het verhaal over de dood en het leven van Antonie Kamerling?
  Hiervoor onderzoeken wij uitingen in de sociale media. Een representatief twitter-citaat:
  Ben stil. In één ruk 'Toen ik je zag' uitgelezen van @HoesIsa. Wat een waanzinnig liefdevolle, zorgzame, krachtige vrouw #respect

Isa Hoes is een vrouwenheld. 'Toen ik je zag' kunnen we dan ook als het vrouwelijk antwoord zien op de boeken die op nummer 7, 21, 25  en 37 van de boekentop 60 staan. Dit zijn boeken over respectievelijk Fernando Ricksen, Jan Boskamp, René van der Gijp en Zlatan Ibrahimović.

De mannenheld is een goeie voetballer die ook nog veel zuipt en met mooie vrouwen naar bed gaat. De vrouwenheld is een vrouw die op een liefdevolle en zorgzame manier het kruis draagt van een manisch-depressieve man die haar gek maakt met zijn getwitter.
  Hamvraag: de meeste mannen die 'Ik, Zlatan' lezen, willen waarschijnlijk stiekem zelf ook een beetje Zlatan  Ibrahimović zijn. Maar willen de meeste vrouwen dan ook een beetje Isa Hoes zijn? Of is het een zeer dunne scheidslijn tussen medeleven en leedvermaak? Denken de vrouwelijke lezers stiekem ook een beetje opgelucht: 'wat een zorgzame, krachtige vrouw is die Isa Hoes, maar wat ben ik blij dat mijn man niet de hele nacht in bed ligt te twitteren'?
  Als dat het geval is, is Isa een soort offerdier dat voor ons de hete aardappels uit het vuur haalt. Onze dankbaarheid voor het feit dat Isa naast de twitterende Antonie lag in plaats van ons, uiten wij door Isa een zeer krachtige en zorgzame vrouw te noemen. Het offerdier dat de klappen in ontvangst neemt, krijgt daar ons welgemeende respect voor terug.