Schandalig

Foto: flickr, by gfairchild

Vier mannen zitten in een televisiestudio aan een tafel. Ze praten over Sylvie van der Vaart. Ze vinden het een schande dat RTL Boulevard zoveel aandacht aan de affaire van Sylvie van der Vaart besteedt. 'En dat terwijl er in Syrië van die vreselijke dingen gebeuren.'
  Ze spreken schande van de mensen in Syrië. Dan bellen ze Royston Drenthe, een voetballer die een beetje een potje van zijn loopbaan gemaakt heeft. Ze lachen wat om Royston, maar dat vindt één van de mannen wel weer wat schandalig.
  Dan kijken ze naar Louis van Gaal. 'Die man denkt dat hij alles beter weet', zegt één van de mannen, dat vind ik nu echt schandalig.'

Onderwater

Foto: flickr, by Allison Martell

Het hok baadt in warm zomerlicht. Als we klokkende geluidjes maken, hobbelt hij op korte pootjes naar ons toe. Aan de rand van het hok sijpelt een stroompje water uit een buis in een klein bassin. Vier treden, dan komt de bodem al in zicht.
  Zou hij eenzaam zijn? Vaak worden dwergnijlpaarden voor een jong nijlpaardje aangezien.   
  Vreemde vergissing: je ziet zo dat hij al helemaal af is, er hoeft geen centimeter meer bij.
  Vergeleken met zijn grote broer zweeft hij gracieus over de aarde. Hij lijkt vrolijker dan het grote exemplaar, slimmer ook, hoewel hij tegelijkertijd de indruk wekt aan onverklaarbare buien van melancholie te lijden, vooral 's-avonds, als de zon achter het olifantenverblijf zakt en de laatste kinderstemmen over de parkeerplaats schallen.
    Als hij echt in een lollige bui is, spettert hij zijn publiek onder met poep en pis. Hij draait zijn kont naar ze toe en terwijl hij zich ontlast, zwiept zijn staart in de rondte.
  Het panische gegil, daar kan hij weer een paar dagen mee vooruit. Maar dan wordt het weer vijf uur, en wordt het weer stil. Somber zakt hij in zijn bassin, onderwater wacht hij de ochtend af.

Kees Kroket

Foto: flickr, by zimpenfish

Eeuwig zonde dat uitgerekend Anthony Lurling de Kees Kroket landelijk op de kaart heeft gezet. Lurling is toch een beetje een aangeschoten haas die door een strafschopgebied holt alsof er zeven beren achter hem aan zitten. Grote paniekogen, een konijn gevangen in de koplampen van een aanstormende vrachtwagen, dat zijn mijn associaties met Anthony Lurling.
  Nee, dan de Kees Kroket. Al zeker een generatie lang een begrip in Den Bosch. Als we als pubers ons patatje met bestelden, wilden we nog wel eens weten wie Kees was. 'Bent u Kees', vroegen we aan de gepokte en gemazelde krokettenbakker van dienst. Altijd was het antwoord nee, maar de vraag wie Kees was bleef ons kwellen. Totdat één van de mannen achter de balie op een avond het raadselachtige antwoord gaf dat 'Kees in de kroket zat.'
 
  Waarschijnlijk hadden we ook een blowtje gerookt, want dit antwoord zette ons pas echt aan het denken. Kees was een metafysisch begrip begrepen we, Kees was een concept dat de daadwerkelijke materie van de kroket ontsteeg en veeleer een samenbindend principe was, een abstractie in de Platoonse zin van het woord, de Vorm Kroket, zogezegd.
  Dat zei Anthony Lurling natuurlijk helemaal niets, toen hij van het weekend een beetje de patjepeeër stond uit te hangen aan de toonbank.
  De filosofen van de Kees hadden een betere voetballer verdiend. Ik denk minstens aan Dennis Bergkamp, die een broodje kroket zonder mayonaise komt halen, of Frank Rijkaard die zeven slasticks en een berenklauw wil hebben, terwijl hij in die spiegel waarin tienduizenden pubers al twintig jaar naar hun verzopen koppen staan te loeren, even door zijn zwarte rasta-krullen gaat.   Desnoods Aad de Mos die een kipcorner met pindasaus wil hebben. Het mocht niet zo zijn. Anthony Lurling in de Kees Kroket: wat een gemiste kans.