Sleepwagen

Foto; flickr, by Pug50

Naast Boekhandel Athenaeum op het Spui zit een pizzeria: La Piccola Trattoria. Het tafeltje aan de straat is onbezet en ook binnen zitten geen mensen. Op de verdieping boven de pizzeria, een woonetage, brandt een staande lamp in de hoek tussen muur en raam. In het zachte licht wordt een man geknipt.
  Hij zit met ontbloot bovenlijf voor een spiegel, een vrouw danst om hem heen, ze maakt korte knipjes met de schaar, stoot toe als een dartel veulen in de wei.

  De man, een jongen eigenlijk nog, zit doodstil, de kleinste beweging kan fataal zijn, een oog is snel verloren.
  Op de straat voor de pizzeria, voor het onbezette tafeltje, steekt een jongetje verheugd zijn armpjes in de lucht. Hij heeft de takelwagen voor de Kinderboekenwinkel aan de andere kant van de pizzeria in het oog gekregen, een replica van de sleepwagen van Puk van de Petteflet. Hij roept zijn moeder, die voor de etalage van Athenaeum is blijven staan. Hij is ongeduldig, hij wil zijn vondst samen met zijn moeder bewonderen, hij springt op en neer, een volledige tegenpool van de jongen die een verdieping boven hem wordt bijgepunt.
  Als je geschoren wordt, moet je stil zitten.
  Er klinkt een bel, de tram komt de hoek om, het jongetje wordt aan het zicht onttrokken en het meisje met de schaar sluit de gordijnen naar de straat. Wat niet voor onze ogen is bestemd verdwijnt uit beeld.

Goed mens

Foto: flickr, by _Davo_

Vol verbazing zag ik een tijdje terug woedende VVD'ers in een tv-programma tekeer gaan tegen het nivelleringsplan. Je zou bijna denken dat Rutte en Samsom hadden bekokstoofd dat de middeninkomens hun eerstgeborene voortaan aan het rijk af moeten staan. Wat was er aan de hand? Is het echt zo'n ramp om van 60.000 naar 55.000 per jaar te gaan?
  Een stuk van Peter Giesen in de Volkskrant verduidelijkte een hoop: de liberalen denken dat succes volledig eigen verdienste is. Zoals elke echte woede, was ook dit morele woede. De hard werkende advocaat vindt dat hij terecht vijf keer zoveel verdient als de hard werkende vuilnisman: hij doet beter zijn best. Als de vuilnisman wat harder zou werken dan zou hij ook een advocaat kunnen zijn. In feite schreeuwden de boze VVD'ers: wij zijn geen Tokkies.
  Vroeger was je een goed mens als je elke zondag in de kerk zat, vandaag ben je een goed mens als je drie keer per jaar op vakantie kan gaan.

Vriendinnen

Foto: flickr, by opacity

Het was vol in de trein en daarom zaten er twee meisjes op het trapje dat van de onderverdieping naar de bovenverdieping leidde. Een Marokkaans meisje met kort zwart haar en een Nederlands meisje met blond haar in een suikerspin: in rondingen van afnemende lengte deinde het haar boven op haar hoofd. Een gewaagde coupe voor een meisje van zeventien en ze leek dan ook niet helemaal zeker van haar zaak. Steeds keek ze in de spiegelende ruit tussen het trapje en de coupé naar haar coupe, keurend, de lippen tuitend en ondertussen haar telefoontje checkend en giechelend met haar vriendin die haar geruststellend aankeek en van mening leek dat het allemaal wel goed zou komen.

  Maar toen de trein Den Bosch binnen reed sneuvelde de suikerspin alsnog, resoluut trok ze een pin los waardoor het blonde haar als een waaier over haar schouders viel, er leek wel licht tussen te schijnen en even betrok het gezicht van haar vriendin, wat de verdenking op haar laadde dat ze niet zozeer een overtuigd aanhanger van de suikerspin coupe was geweest, als wel vreesde door de haarwaaier van haar vriendin overschaduwd te worden, als ze straks door twee morsige jongetjes met een airtje en een petje op hun hoofd beneden aan de roltrap zouden worden opgehaald.

Onderwereld

Foto: flickr, by Joelk75

De parkeergarage is donker, nat en griezelig. Er zouden plaatsen vrij moeten zijn, we draaien zeven rondjes en dan hebben we nog geen vrije plaats gevonden. We beginnen dezelfde auto's tegen te komen, mede verdoemden die gevangen zijn in de vierde ring van de hel, die Dante vergeten was: de volle parkeergarage zonder uitgang.
  In een donkere hoek liggen zeven ratten aan een dode haas te knabbelen.
  Dan: mensen die hun auto inladen, vertrekkers, de Witte Walvis van de vierde ring. We wachten tot ze klaar zijn. En we wachten. Ze hebben een kind. Er moet een stoeltje op de achterbank bevestigd worden. En nog een keer, hij zat niet stevig vast. En waar is het kind nu weer? En nu zit het stoeltje weer los. Achter ons sluiten honderden auto's aan. Er wordt getoeterd. De spullen moeten in de achterbak. Het kind is weer los. Het stoeltje moet weer vast. Auto's die van de andere kant komen beginnen te azen op dezelfde plek. Uitstappen, klaar staan voor als ze wegrijden.
  Een met urine besprenkelde wenteltrap leidt terug naar de bovenwereld.