Motivatie

foto: flickr, by paddynapper

Ik denk niet dat ik de waarheid geweld aandoe als ik zeg dat de mensen in de wijk waarin ik woon relatief lastig in beweging zijn te krijgen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar er wordt redelijk wat gehangen. Gehangen op pleintjes, galerieën, in trapportalen. De enige manier waarop de wijk massaal in beweging te krijgen is, is een loeiende sirene. Zet ergens een sirene aan, en de mensen beginnen te rennen alsof hun leven ervan afhangt. Niet van het gevaar af, maar naar het gevaar toe.  En niet alleen jongetjes op fietsjes, huisvrouwen laten hun kroost in de steek, pakken met een hand de panden van hun jas bij elkaar en beginnen te spurten met een verbetenheid waar ze de rest van het jaar niet op te betrappen zijn.

   Andermans leed is blijkbaar het enige waar de mensen nog echt enthousiast van worden. Verschillende partijen willen mensen weer aan het werk krijgen, ik stel dan ook de volgende maatregel voor: iedereen die een jaar gewerkt heeft mag na dat jaar op een zelf gekozen tijdstip een uur lang naar vreselijk auto-ongeluk, brand of bloederige vechtpartij kijken. Hiervoor schakelen we draaideurcriminelen in, hetgeen een win-win situatie oplevert.

Versieren

Foto: flickr, by reefdaddy

Marijke was blond, jong en ze hing in een hoek van de tram met haar rug tegen de ruit. Haar aanbidder was ook jong, ongeveer twee meter en hij torende hoog boven haar uit. Hij hield zich vast aan een paal waar ik me ook aan vast hield, mijn arm scheidde de aanbidder van zijn aanbedene.
  Ze werkten samen op een kantoor. De aanbidder had een wat trage, slome stem, maar hij was vasthoudend en nadat ze vijf minuten over vervelende stagiaires en vervelende bazen hadden gesproken, zette de aanbidder zijn stap:

'Maar Marijke, zullen we anders 's-ochtends voortaan op het station afspreken?'
Marijke: 'Ik ben 's-ochtends niet zo gezellig hoor.'
Aanbidder: 'Dat maakt toch niet uit.'
Marijke: 'Maar ik ben dan chagrijnig en ik zeg dan niet zo veel.'

De aanbidder was even uit het veld geslagen, hij zocht naar een manier om dit enigszins moeizaam verlopende gesprek gaande te houden, en kwam uiteindelijk met een fatale wanhoopspoging op de proppen:

'Wat is jouw ochtendritueel?'

Dit was het moment waarop het gesprek de aandacht van derden begon te trekken en waarop Marijke zich echt een beetje ongemakkelijk begon te voelen.

Marijke: 'Oh, niets bijzonders, snel douchen en eten.'
Aanbidder: 'Ik sta altijd veel te lang onder de douche. Dan kom ik weer te laat op werk.' Deze laatste ontboezeming werd beantwoord door een zeer afwezige blik in de verte. Het station was daar, de aanbedene sprong uit de tram en de de aanbidder had nog een hele treinreis voor de boeg om te bedenken waar het fout was gegaan.

Olifant

Foto: flickr, by 401 (K) 2012

Waarom ben ik zo'n fan van Frank de Boer? En wat wens ik geldbeluste wijsneuzen toe? Je leest het hier.

De slapende moordenaar

Foto: flickr, by Brother O'Mara

(Zeer kort scenario voor een B-film)

Op het einde van het perron staat een jongen te roken. Hij draagt het flodderige geel met roze uniform van de schoonmaakdienst. Hij staat op het uiterste puntje van het perron, als hij nog verder loopt valt hij er vanaf.  Hij denkt aan vanavond. Hij gaat playstation spelen bij een maat van hem. Misschien nog even de stad in, naar de Grot.

Er komt een trein  voorbij, vol met vermoeide mensen. Een man leunt met zijn hoofd  tegen het raampje. Zijn mond staat open, hij slaapt. Hij heeft vandaag hard gewerkt, hij werkt elke dag hard. Hij heeft zijn vrouw verlaten voor een tweede leg. Hij moet twee gezinnen onderhouden en verdient niet overdreven veel. Zijn vrouw heeft het hem inmiddels vergeven maar zijn oudste dochter wil niet meer met hem praten.
  Vanavond gaat ze naar de Grot, sinds haar vader weg is cultiveert ze een oorlogsstemming. In de Grot zal ze een jongen tegen komen die in een hoekje staat te dealen. Hij moet bij wijze van taakstraf schoonmaken op het centraal station. Hij is perfect geschikt voor haar plan. Drie weken later zal haar vader er achter komen dat ze een nieuwe vriend heeft. Twee maanden later komt het tijdens het kerstdiner tot een confrontatie.
  Er ligt een scherp mes op tafel, daar is zojuist de kalkoen mee gesneden.

  De jongen die een kleine drie maanden geleden nog rustig tegen een lantaarnpaal op het uiterste puntje van het perron stond te blowen had nooit kunnen denken dat het slapende hoofd in het raampje dat in een flits voorbij kwam het hoofd was van zijn moordenaar.

(Hoogtepunt: als de vader, die hem compleet geflipt is,  met het blinkende mes op de vriend van zijn dochter gericht uitgebreid gaat vertellen over het zomerbaantje dat hij dertig jaar geleden had bij een kippenboer, hoe hij achter de beesten aan moest rennen en ze de kop af moest hakken, terwijl de complete familie doodsbang naar dat mes zit te staren keuvelt hij er vrolijk op los, alleen de oma is niet bang, haar gehoorapparaat doet het niet en ze denkt dat haar zoon een leuke speech aan het houden is.)

Entertainment

Foto: flickr, by Mick E Talbot

Het nieuwe programma-ideetje van John de Mol gaat niet door: de grote adoptie-show zou het waarschijnlijk gaan heten. Kinderen die hun favoriete pleeggezin kunnen kiezen, waar ze dan gaan wonen. In een reactie zegt een zegsman van de Mol het te betreuren dat 'het probleem van de wachtlijsten in de pleegzorg nu niet wordt aangekaart.'
  Ook hypocrisie heb je in soorten en maten, de familie de Mol is wat dat betreft een toppertje. Het hoofdprobleem lijkt me dat de Molletjes maar niet in hun botte Mollehoofdjes kunnen krijgen dat de rest van de mensheid niet ter hun vermaak op de wereld is gezet. Zus Linda ziet het gekrioel om haar heen als klapvee dat in katzwijm moet vallen bij Linda's gewoonheid, haar broer John ziet ons als slecht betaalde acteurs in zijn eigen wereldshow.

  Wij zijn er om amusement te leveren. Laten we de zaak voor één keer eens omdraaien. Ik pitch bij deze een nieuwe show: Mollenjacht. Linda en John worden vrijgelaten in een ondergronds gangenstelsel dat langzaam vol loopt met water. Ook kruipen er zeventien beverratten rond in de gangen en is er slechts één uitgang die bewaakt wordt door Mart Smeets. Met honderden camera's kunnen we de pogingen van John om te ontsnappen volgen en kunnen we zien hoe gewoon Linda onder deze ongewone omstandigheden blijft.
  Ik zeg: top televisie.

Punk

Foto: flickr, by campbelj45ca

  Veel verrassingen kende het duel om de Johan Cruijff schaal natuurlijk niet. Ajax mist ervaring, die zagen we aankomen. Van Bommel is terug op de Nederlandse velden en gedraagt zich als een rat, ook dat is een eenvoudig één-tweetje. Eigenlijk sprong er maar één ding echt bovenuit op de eerste voetbaldag: de baard van Jan Joost van Gangelen. Ik schakelde wat later in en ik zag eerst het hoofd van Ronald de Boer die heel hard probeerde om te doen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat Jan Joost in de vakantie in de lang verloren gewaande bassist van de Grateful Dead was veranderd.
 
  Ik weet wel ongeveer hoe zoiets gaat: je ligt in Tenerife zes weken op een strand en je denkt: laat ik eens iets nieuws proberen. Je vrouw ziet het gebeuren en denkt: laat hem maar even. En voor je het weet loop je de eerste drie dagen op je werk in een zijden kaftan, omdat dat zo 'lekker voelde op vakante', of je steekt je collega aan de andere kant van de tafel een oog uit met je authentieke sombrero die 'echt een deel van je ding is geworden'.  Een paar dagen later leg je hem beschaamd in de kelder waar hij nooit meer uit komt.
  Waar trekt SBS 6 de grens? Ik zou graag zien dat Jan Joost het nog een paar graadjes doortrekt, ik begin de smaak van zijn nieuwe look te pakken te krijgen. Nu zit er achter die baard nog steeds dat lieve Jan Joost gezichtje verborgen, maar wat als hij een zonnebril opzet?
 
  Stel je voor: Jan Joost met die baard, een zonnebril en hoge, bruine cowboylaarzen. Hij hangt lui onderuit in zijn stoel, zijn laarzen heeft hij over elkaar op de tafel gelegd. Het is stil in de studio, we horen slechts het gezoem van een dikke bromvlieg. Dan spuugt Jan Joost op de grond, hij schuift met een vinger loom zijn zonnebril omhoog, tuurt met fijngeknepen ogen naar zijn gast en mompelt: 'ging niet zo goed hé, die wedstrijd? Verkeerde spelers opgesteld?' In de studio laat een meisje van de grime een glas met water vallen. Jan Joost grijnst, buigt over de tafel en fluistert tegen van Gaal: 'Do you feel lucky, punk?'