maandag 28 februari 2011

Dijkshoorniaans (3)

Foto: flickr, by Aleksandr Osipov
Vreemde excuses van Ola Toivonen na zijn zoveelste aanslag op het voetbalveld:

1.

In
Zweden
is dit
heel
gewoon

2.

Dat
was
ik
niet
dat
was 
Danny
Koevermans

3.

Nee
Khadaffi
die
is
lekker
bezig

4.

Zo
ben
ik
thuis
ook
hoor
vraag
maar
aan
mijn
vrouw

5.

Soms
vind ik
Jack van
Gelder
onder
mijn
bed
laatst lag
Tom
Egbers
in
mijn
kofferbak
jullie
hebben
gewoon
de
pik
op
me

6.

Ik
ben
heel
slim

7.

Knackerbrod

8.

Laat
me
met
rust
ik
moet
naar
huis
om
zeven
eendekuikens
door
de
gehaktmolen
te draaien
ja
dat
doe ik
ja
heb
je
daar
soms
problemen
mee?

zondag 27 februari 2011

In de geest van Dijkshoorn (2)

Foto: flickr, by marie-Il
Nieuwe show Youp van 't Hek

Het gaat
over
neuken
en hij
noemt
zijn vrouw
een hoer
dus
dat
wordt weer
ouderwets
lachen
geblazen

Midden Oosten

Duurt
het
nog
lang?

Linda de Mol

Acteren
kan ze
ook
al
niet

Linda de Mol (2)

Ze is
altijd
zo lekker
zichzelf

Downisty

Nee
Linda
de Mol
dat is
ethisch
bezig
zijn

Ola Toivonen

Wat
een
lul

Linda de Mol (3)

Na
tien jaar
wetenschappelijk
onderzoek
kwam
professor
J.J.J.J Boertjes
tot de
opzienbarende
conclusie
dat
Linda
de Mol
niet
bestond

dinsdag 22 februari 2011

Stervende Zweed

Foto: flickr, by Paul H.
(Met een mooie foto erbij nu ook op vi.nl te lezen)

Ballet en voetbal zijn twee zaken die in eerst instantie weinig met elkaar gemeen lijken te hebben. Bij het eerste denk je aan strakke maillots en zwierige huppelpasjes, bij het tweede aan stoere mannen en stevige tackles. Sinds enkele maanden lijkt er op de Nederlandse velden echter een voetballer rond te lopen die de barrières tussen deze twee disciplines wil slechten: Ola Toivonen toert rond met zijn eenakter ‘De Stervende Zweed’.

De Stervende Zwaan werd voor het eerst opgevoerd in 1907, het is een balletsolo die zo’n drie minuten duurt en door de choreograaf Michel Fokine voor ballerina Anna Pavlova geschreven werd. De balletvoorstelling van Ola Toivonen is waarschijnlijk van eigen makelij, hoewel we Fred Rutten als inspirator misschien niet uit mogen vlakken. Het eerste deel van het stuk bestaat uit een subtiele provocatie: Toivonen geeft iemand een duwtje, of hij gaat nonchalant op iemands voet staan. Voor deel twee heeft de Zweed een partner nodig: de ontvangende partij moet reageren met een verontwaardigd duwtje. Dit vormt de opmaat voor de grote finale: de lange Zweed gaat na het kleine zetje als een vaatdoek tegen de grond, eventueel nog gevolgd door handen voor de ogen of een extra rolletje in het gras.

Hoewel Toivonen een zeker talent voor drama niet ontzegd kan worden, vraag ik me toch af of we blij moeten zijn met deze voorstelling. Erg prettig ziet het er in ieder geval niet uit: zo’n stoere jongen die zich als een slappe vaatdoek tegen het gras laat vallen. Erg sportief is het ook niet: voetbal is een mannensport, geen competitie toneel spelen. Het beïnvloedt een wedstrijd bovendien vaak aanzienlijk, het kan zomaar iemands tweede gele kaart of zelfs direct rood opleveren. De acties op zichzelf zijn dus al vrij stuitend, maar nog vreemder is de reactie van de leiding: ‘dit gebeurt wel eens’, schijnt Rutten gezegd te hebben, Toivonen zelf omschreef zijn acties als ‘slim.’

Ik vraag me af hoe slim het is om op deze manier een kampioenschap binnen te willen halen, zelfs als PSV-supporter moet je, als je eerlijk bent, toch enigszins beschaamd zijn bij het zien van de beelden. Een kampioenschap moet je willen winnen met mooi spel, technisch spel, hard spel desnoods, maar toch zeker niet met een dramatische eenakter? Of zouden ze er bij PSV echt trots op zijn als een kampioenschap de geschiedenisboeken ingaat als het ‘kampioenschap van De Stervende Zweed’?

zondag 20 februari 2011

Kibbelende cowboys

Foto: Flickr, by Sleeper Cell
Hoewel de Coen-brothers misschien wel mijn favoriete regisseurs zijn (The Big Lebowski, Fargo, No Country for Old Men, Oh Brother Where Arth Thou), kon hun nieuwste film me toch niet echt bekoren. De Coens maken vaak slapstick, al dan niet met een wrange ondertoon: Fargo is misschien wel het beste voorbeeld hiervan. Het zijn films over gewone mensen die veel te hoog reiken en zich gigantisch in de nesten werken, vaak met een hoop gooi- en smijtwerk tot gevolg. Maar ze kunnen ook een gevoelige noot aanslaan: in No Country For Old Men valt weinig te lachen, het is een prachtige film vol suspense en drama.

Helaas was True Grit naar mijn bescheiden mening geen van beiden.

De verhaallijn is redelijk rechttoe rechtaan, de bekende absurditeiten blijven (op een beer die op een paard in de mist aan komt rijden na) grotendeels achterwege. Jeff Bridges speelt een cowboy die samen met een andere cowboy (Matt Damon)  de moordenaar van de vader van een meisje op gaat zoeken. De ene cowboy is een zuipende praatjesmaker en de andere een wat pompeuze Texas Ranger, en een groot deel van de film bestaat uit gekibbel tussen deze twee cowboys wie van hun twee het stoerst is.

Nou kunnen kibbelende mannen best boeiend zijn (denk aan de gangsters van Quentin Tarantino), en een goede dialoog kunnen de Coens volgens mij in hun slaap nog wel schrijven, maar echt boeiend of geestig wordt het nooit. De film kabbelt wat voort, van de ene berg naar de andere, de cowboys kibbelen wat door en achter mij hoorde ik een paar dames overleggen of ze niet gewoon wat zouden gaan drinken en de film laten voor wat hij is.

Na drie keer op rij raak geschoten te hebben - No Country For Old Men (prachtig), Burn After Reading (hilarisch) en A Serious Man (tragikomisch) - , hebben de Coens dan toch een film gemaakt waar wat mij betreft weinig kraak of smaak aan te ontdekken valt. Misschien had ik beter nog een keertje The Big Lebowski op kunnen zetten...

dinsdag 15 februari 2011

Dijkshoorn

Foto: flickr, by karin ramaker
(Geinspireerd geraakt door de geniale bundel  'Daar Schrik Je Toch Van' van P. Kouwes alias Nico Dijkshoorn)

Genant (1)

Kijk mama
hier staat
jouw fles
voor als je
ons
in de droger
wil stoppen
en de buurvrouw
in de fik
wil steken

Genant (2)

Kijk mama
die meneer daar
achter in de rij
met die grote oren
en die
rare
pukkel
tot hoe lang
is die
nog houdbaar?

Genant (3)

vandaag stellen we
Enoh op
want dat
kleurt
zo leuk

Genant (4)

we denken
dat jouw kwaliteiten
het best tot uiting
komen
hoog
in de
tribune

Bjorn Vlemickx

kijk
in de
herhaling
kun je
mooi zien
hoe hij eerst
het halve
veld omploegt
en een bizon
vangt
terwijl hij
die verdediger
neerlegt
voordat de bal
via zijn slechte been
en het
reclamebord
het doel
inrolt

donderdag 10 februari 2011

Wind en kopjes koffie

Bob Dylan groeide op in Hibbing, Minnesota, waar het in de winters ijskoud is en gure winden uit Canada door de heuvels waaien. 'North Country': de eenzaamheid en nietigheid wordt je bijna met de paplepel ingegoten. Misschien dat de cover van Twarres daarom wel de overtuigendste is die ik in een tijdje gehoord heb: gure winden, uitgestrekte velden, eenzame fietstochten en vergeefsheid die wegwaait in de wind, daar hoef je Friezen echt niets over te vertellen.

Update: aangezien de vorige video er om de een of andere reden mee uitscheidt, een andere Friezin: Ien Bak Kofje Noch (one more cup of coffee), Dan Stap Iek Op.

woensdag 9 februari 2011

Kegel

Foto: flickr, by RevDanCatt
De baby van onze buren heeft één passie die al zijn andere passies overschaduwt: dingen in- en uit elkaar halen. Als je hem zonder toezicht vijf minuten door onze kamer laat razen en je komt weer eens een kijkje nemen, is het resultaat verbluffend. Met hetzelfde werktempo had ik bij wijze van spreken al drie keer De Ontdekking van de Hemel kunnen schrijven. Een gevolg hiervan is dat de baby niet alleen gelaten mag worden. Dit leidt tot de situatie dat ik een enkele keer alleen met de baby moet zijn, mijn vriendin moet ook wel eens de kamer uit.
 Ik observeer de baby op zijn strooptocht door de kamer. Als je nooit een baby in huis hebt, sta je er zelden bij stil hoeveel dingen in je directe omgeving in- en uit elkaar gehaald kunnen worden. Kaarsen kunnen uit hun kandelaars (laat maar), de koekjes kunnen uit de trommel (zuchtend ingrijpen) de lader van de printer kan losgemaakt worden (geirriteerd ingrijpen). De baby kijkt me verwijtend aan. We hebben elkaar sowieso weinig te zeggen, de baby en ik. Mijn vriendin voert hele gesprekken met hem, een raadselachtig fenomeen. Ik probeer het wel eens:
 'Hallo baby', zeg ik dan, 'hoe gaat het nou?'
 'Mama', murmelt hij dan, en meestal hierna: 'keuken.' Mama en keuken zijn de baby's eerste woordjes, tot zover het feminisme in de eenentwintigste eeuw.
 Ik geef de baby een babyspeeltje dat specifiek gericht is op de behoefte van baby's om dingen in- en uit elkaar te halen: een kegelvormig geval waar je ringen van aflopende grootte om heen kunt schuiven.
 De baby kijkt bedenkelijk, de printer leek hem een stuk leuker, maar hij wil niet flauw zijn, hij probeert het bovenste ringetje over de staaf te schuiven.
 Dikke pech: de hond, die ook wel eens op bezoek komt, heeft aan de bovenkant van de kegel lopen knauwen en nu kan de ring er niet meer overheen.
 De baby trekt en trekt, hij slaat de kegel tegen de grond, hij roept 'mama' en 'keuken', het mag niet baten. De frustratie van een mensenleven in een notendop: een ringetje dat niet over een kegel wil omdat een hond erop heeft zitten knauwen. Omdat ik ook niet de beroerdste ben, ga ik de baby helpen: samen trekken we met geweld het ringetje langs het kapot geknauwde stuk. Als hij losschiet begint de baby verheugd te kraaien: de overwinning is aan ons! Samen trekken we ook de rest van de ringen over de kegel, bij elk succes stijgt de euforie. Als mijn vriendin de kamer weer binnenkomt zijn we klaar om de revolutie uit te roepen.

zaterdag 5 februari 2011

Natuurtalent

Foto: flickr, by stevendepolo
Ik liep door een straat,
het waaide hard,
de takken vlogen om me heen.

Ineens kwam er
een bel voorbij
doorzichtig, een tweede
kwam er met hem mee.

Ze bleven heel, ze dansten,
ze leken nooit kapot te gaan.

Ik keek om: er stond een meisje
in een portiek te blazen
ze joeg de bellen van zich af
zonder zich te haasten: teder,
zoals je kinderen bij school afzet.

Als poëzie een daad is,
zoals Campert zegt
dan was zij natuurtalent.

Knip- en plakkoning

Foto: flickr, by Jos van Zetten
Sinds een half jaar kun je 's-avonds op nederland drie een blonde aso met een grote roze microfoon zien die er zichtbaar van geniet om mensen op tv zo erg mogelijk voor joker te zetten. Hoewel het PowNews af en toe best gevat uit de hoek kan komen, begin ik me toch lichtelijk te ergeren aan hun grootste truc: het tijdig knippen.

Powned afficheert zichzelf als: 'rauw, provocerend, dwars, intelligent en ongecensureerd.'

Rauw, provocerend en dwars zijn ze wel, intelligent daar kun je over discussieren, maar als het PowNews iets niet is, dan is het ongecensureerd. Laatst hadden ze de rubriek 'een neger omdat het moet', dit naar aanleiding van een 'allochtonenquotum' voor televisie: volgens het NPO moet minstens 11 procent van je deskundigen van allochtone afkomst zijn.
 Dit is inderdaad een vrij bizarre regel, en hoewel de de slogan 'een neger omdat het moet' tegen het randje aan zit, kan ik nog steeds de humor er wel van inzien.
 Wat me echter mateloos irriteert, is het laffe knip- en plakgedrag van Rutger Castricum. Je hoort wel vaker van politici dat wanneer zij Rutger een keer stevig van repliek dienen, ze dit nooit in een uitzending terugzien. Elke gesprekje wordt zo gemonteerd dat Rutger de sardonische slimmerik uit kan hangen, en de politici of andere slachtoffers met de mond vol tanden lijken te staan. Met slim knippen en plakken kan je een eind komen, maar bij die uitzending over de 'neger omdat het moet' begon het trucje wel erg op te vallen.

'Bent u een neger', vroeg Rutger jolig aan willekeurige gekleurde voorbijgangers, om meestal na twee seconden al weer weg te knippen. Echter net te laat: bij een heel stel mensen zag je de geirriteerde reactie al in de ogen verschijnen, ze wilden hun mond al opendoen om Rutger te antwoorden, maar helaas: knip, en weg waren ze weer.
 Voor een omroep die 'ongecensureerd' in zijn slogan heeft staan toch een beetje teleurstellend.

donderdag 3 februari 2011

Noodgreep

Foto: Flickr, by jitenshaman
Een paar dagen geleden is er een column van mijn hand op vi.nl geplaatst. Zonder te overdrijven, kan ik zeggen dat deze publicatie een groot succes was: binnen enkele uren had ik een kleine honderd bezoekers op dit blog, een unicum. De reacties waren echter niet onverdeeld positief: ik was volgens de reageerders een stumperd en had mijn huiswerk niet gedaan, iemand verkondigde zelfs dat wanneer ik me op mijn werk ook zo gedroeg, 'het geen wonder was dat ik werkeloos thuis zat.' Emotie en begrijpend lezen verdragen elkaar blijkbaar slecht.

Wat had ik nu gedaan om deze verbale reprimandes te verkrijgen?

Ik had het gewaagd de voetbalkwaliteiten van een spits in twijfel te trekken. Let wel: ik heb niet verkondigd dat Bjorn Vleminckx zijn vrouw slaat, dat hij in kinderporno handelt of dat hij 's-avonds in Nijmegen autoradio's loopt te verzamelen, ik trek zijn kwaliteiten als spits in twijfel. En met hem trouwens die van alle voetballers in de Eredivisie, maar toen zal de rode waas bij sommigen het lezen misschien al enigszins belemmerd hebben.
 Het is niet makkelijk om als man in deze tijden nog veel respect te krijgen, het is een onderwerp dat me steeds meer begint te interesseren. Om het zelfrespect nog enigszins op peil te houden zijn er noodgrepen nodig, ik denk dat voor de nec-supporter Bjorn Vleminckx een noodgreep is. Schiet Vlemincx er een paar in, dan groeit het geslachtsdeel van de nec-supporter enkele virtuele centimeters. Staat hij een paar wedstrijden droog, dan kan de nec-supporter zijn geslachtsdeel bij wijze van spreken nauwelijks meer terugvinden.
 Door de voetbalkwaliteiten van Bjorn Vleminckx openbaar in twijfel te trekken, heb ik de mannelijkheid van elke rechtgeaarde nec-supporter in diskrediet gebracht. Ik kan niet zeggen dat het me spijt, daarvoor heb ik teveel het gevoel dat ik interessant sociologisch onderzoek op het spoor ben. De volgende stap in het onderzoek zit nog in de testfase, maar ik neig naar Feijnoord, iets met het hoofd van Ron Vlaar en de scoringscapaciteiten van Luigi Bruins. Nu nog een veilig onderduikadres regelen.