Torjäger

Het aantal stemmen dat zich aansluit bij de mening die hier zo'n vier weken geleden al werd verkondigd groeit gestaag.

Ook Ruud Geels, toch niet de minste als het op scoren aankomt, is van mening dat Huntelaar maar weer eens gewoon in de spits moet.

'Klaas-Jan had er zo drie ingeschoten. Een echte Torjäger...'

Goed gezien Ruud!

Aardig

Het hoogtepunt van het WK
ligt nog niet op het veld
maar aan de tafel van VI

Het was het hoofd van Jaap Stam
toen Henk Westbroek zei
dat voetballers wel wat aardiger mogen zijn voor elkaar

'Dan krijg je een pass-je,
dat gaat dan verkeerd,
dan hoef je toch niet zo chagrijnig te kijken.'

Jaap Stam die keek
alsof hij water zag branden
aardig zijn voor iemand
die een verkeerde bal aan je geeft:

Jaap begreep het leven even niet meer.

Bijkeuken

Als je maar lang genoeg wacht, komt de waarheid altijd wel een keer bovendrijven. Meestal is dat op het moment dat de waarheid werkelijk helemaal niemand meer iets kan schelen, en dat is dan ook precies waarop de waarheidsontduiker rekent. Ik schat dat we over zo'n jaar of twintig eindelijk van een moddervette Joran van der Sloot te horen krijgen waar hij dat meisje nou precies begraven heeft, en alleen in huize de Vries zal er nog op gereageerd worden: een oude man die zijn laatste woorden uitspuugt:

'Eindelijk, de waarheid, en niets dan de waarheid.'

Waarna hij ter aarde zal storten, voor de rest zal het nieuws op doodse stilte kunnen rekenen. Gelukkig is Dick Advocaat een man van weinig geduld, en heeft hij niet langer dan een paar maanden kunnen wachten om de waarheid driftig op tafel te gooien. Dat hij het Belgische Elftal verlaten heeft, komt door de grootte van zijn werkkamer: die leek volgens de kleine generaal op een bijkeuken.

Auw, dat hadden die Belgen natuurlijk beter aan moeten pakken. Dick Advocaat, een mooier exemplaar van het Napoleoncomplex kom je niet zomaar tegen in de vrije natuur, die kan je net zo goed recht in zijn gezicht spugen, als je hem toch een miniscuul kantoortje geeft.

Het was zelfs nog erger:

'Daar moesten we met z'n drieën, Marc Wilmots, Bert van Lingen en ikzelf, zitten terwijl Jean-Marie Philips voor zichzelf een balzaal als kantoor had.'

Belgen, belgen toch. Had onze Dick gewoon een mooi kantoor gegeven en hij had jullie met liefde naar het EK geleidt. Het gaat Dick in zijn diepste wezen namenlijk helemaal niet om het geld, Dick wil gewoon een klein beetje erkenning. En dan zetten jullie hem samen met twee andere mannen in een kantoor ter grote van een bijkeuken, jullie waren hem al kwijt op het moment dat hij de drempel over stapte.

Haiku

Toen ik aankwam op het depot, lagen er nog geen postzakken. Toen ik mijn administratie had gedaan en wat had gegeten, was het busje nog steeds niet langs geweest. Ik was ook wat aan de vroege kant, dus besloot ik nog vijf minuten te wachten tot ik zou gaan bellen. Ik liep naar buiten en zag een oude voetbal liggen.

Deze kans liet ik me niet ontnemen.

Ik pakte de voetbal en schopte een minuutje tegen een muur. Dat ging sneller vervelen dan ik gedacht had. Ik ging achter het bureaut'tje zitten en herinnerde me de oproep die vanochtend in de Volkskrant had gestaan: stuur ons uw onzinnige haiku. Een haiku is een gedicht van drie regels, met respectievelijk vijf, zeven en weer vijf lettergrepen. Herman van Rompuy, onze EU-president, jeweetwel, die man die nog kleurlozer bleek te zijn dan Balkenende, schrijft in zijn vrije tijd haiku's:

Vier lege stoelen
rond een tafel in het gras.
Wachtend op gasten.

Tja, zou Martin Bril hier waarschijnlijk hebben gezegd.

Maar goed, ik zat daar toch, die voetbal was me gaan vervelen dus scheurde ik wat blaadjes van de kalender af en schreef de volgende drie haiku's:

Kabouter Plop zat
intens te genieten op
onze oprijlaan.

Wesley Sneijder rent
als een hazewindhond als
Yolanthe langs komt.

Eieren met spek
zijn het lievelingsgerecht
van onze huisarts.

Drie haiku's, ik las ze nog eens na, behoorlijk suffe hobby eigenlijk, die man moet inderdaad nog saaier zijn dan Balkenende, die racet tenminste nog in formule 1 wagens, geen wonder dat die Rompuy gewonnen had. Echt absurd waren ze eigenlijk ook niet, die van die huisarts was eigenlijk puur realisme, hoeveel huisartsen zouden er niet werkelijk graag eieren met spek eten?

Juist toen ik op wilde gaan staan om maar weer wat tegen die lekke voetbal te schoppen, kwam het busje voorrijden. De bestuurder vroeg of ik gevoetbald had,

'Ja', zei ik, 'die lag hier.'

'Wel opschrijven dat je hebt zitten wachten, ze zaten gewoon in de kantine te eten, nu mis ik het voetbal.'

Als de baas iets eet
moeten werknemers wachten
en voetbal missen.

De hele wijk bleef ik nadenken in die verdomde haiku's.

Teksten

Ik heb bij de verkiezingen overwogen om op Geert Wilders te stemmen, maar toen kwam ik er achter dat hij een waardeloos linkerbeen had. Ik schoof op naar Mark Rutte, die echter totaal geen snelheid bleek te hebben en kwam gelukkig tot de ontdekking dat Femke Halsema een geweldige versnelling in huis heeft, het spelletje goed ziet, links en rechtsom kan passeren en verdedigend nooit haar man laat lopen.

Onzin natuurlijk, maar waarom doen we met onze voetballers dan wel het omgekeerde? Natuurlijk was het stom van Nigel de Jong om er met twee benen in te vliegen, maar moet er nu echt een hele tafel vol wijze mannen gaan analyseren hoe hij hier vervolgens op reageert als een journalist er een vraag over stelt? Of hoe Sneijder reageert als hem wordt gevraagd of het terecht is dat hij de man van de wedstrijd is?

Als we de woorden van voetballers ook kritisch gaan wegen, beginnen we hun verbale kwaliteiten te analyseren in plaats van hun voetbalkwaliteiten. Die jongens worden goed betaald om te voetballen, en op hun prestatie als voetballers mag daarom ook kritiek geleverd worden, maar mogen we ook van ze verwachten dat ze als volleerde politici hun woorden kiezen en altijd scherpe en uitgebalanceerde teksten klaar hebben liggen?

Als het aan Johan Derksen ligt wel.

'Vroeger hadden voetballers nog mooie teksten, toen waren het nog personalities', verzucht de snor als een voetballer braaf zijn mond dicht houdt. Maar als een voetballer wel een keer iets zegt, dan is het meestal niet naar de zin van Derksen en wordt hij genadeloos afgemaakt. Geen wonder dat ze dan liever hun mond houden. Het komt er op neer dat ze een originele mening moeten hebben, maar wel de mening die wij willen dat ze hebben.

Ik stel voor om onze jongens zo min mogelijk te interviewen, er komt alleen maar gedonder van. Ik wil me kunnen vergapen aan geweldige voetbalkunsten en zit niet te wachten op een triomfantelijk demasqué van Wesley Sneijder als redenaar. Dat lijkt me net zo oneerlijk als Mark Rutte beoordelen op zijn waardeloze linkerbeen, en ongeveer even boeiend.

Business

'In het bordeel van mijn emoties is het altijd spitsuur', schrijft Arnon Grunberg in zijn dichtbundel 'Liefde is Business'.

Ik zou hier aan toe willen voegen:

'En tijdens het WK staat er een file.'

Tof

Volgens mij was het Gerard Reve die ongeveer de volgende dialoog schreef:


God is dood.

- God is dood, dan mag nu dus alles?

Ja, nu mag alles.


De moderne variant op deze dialoog luidt:


Het Nederlands Elftal speelt.

- Het Nederlands Elftal speelt? Dan mag ik dus als een dronken mongool over het station rennen, op niets af gaan lopen bleren, hier en daar wat kotsen en alles onder pissen?

Ja, dat klopt

- En ik hoef niet van voetbal te houden?

Nee hoor, dat heeft er niets mee te maken.

- Tof man.

Elfde Plaag

Ik zag Prem verkondigen
dat Pantelic gaat scoren
Omdat Servië een ander
systeem speelt dan Ajax

Waarom Pantelic dan ging scoren
bleef echter een raadsel

Ik zag Derksen verkondigen
Dat als Nederland speelt
Iedereen meedoet:
Nederlanders, Buitenlanders: één groot feest

Derksen is zeker nog nooit
In de Ampèrestraat geweest

Ik zag van Halst verkondigen
dat voetbal verbroedert
‘Dan ga je bijvoorbeeld
iets met Moslims doen’

Iets met Moslims doen.

Ik zag volwassen mannen
serieus ouwehoeren
over psychologische gevolgen
van poorten bij de rondo

Dat heeft zeker een functie
zei er één, alsof hij Socrates citeerde.

Als die bal niet snel gaat rollen
opent zich eerstdaags
een gat in de grond, God grijpt in:
de elfde plaag, dat zijn de voetbalgeleerden.

Toeter



Foto: Flickr, by South African Tourism

 Michel Foucault is een Franse filosoof uit de twintigste eeuw die veel geschreven heeft over kennis en macht, en hoe deze twee dingen samenhangen. Eén van zijn ideeen is, dat wetenschap zich niet richting een objectief doel beweegt (de 'waarheid'), maar dat wetenschap altijd in dienst staat van de machthebbers, dient om macht te verkrijgen dan wel te behouden, en dat de machthebbers het 'discours' bepalen waarbinnen gepraat wordt, alsook wat binnen dat discours 'waar' is en hoe je dat zou moeten bewijzen.

De Vuvuzela is een traditioneel Afrikaans blaasinstrument waar Afrikaanse supporters tijdens wedstrijden graag op toeteren. Helaas worden Westerse voetballers en supporters knettergek van het schrille geluid, en staat er een WK in Afrika voor de deur.

Gelukkig heeft Ruth McNerney van de London School of Hygiene and Tropical Medicine iets ontdekt: Vuvuzela's kunnen verkoudheid en griep verspreiden omdat er zo veel lucht wordt verplaatst door de toeter, bovendien kunnen uiteinden van de toeters hoge concentraties aerosolen bevatten.

'Deze deeltjes zijn klein genoeg om uren in de lucht te blijven zodat ze eenvoudig hun weg naar de longen van mensen kunnen vinden.'

Dank U wel mevrouw McNerney.

Anoniem

'Kunst, dat is een drol aan de muur gespijkerd', zeiden Jacobse en Van Es van de tegenpartij volgens mij al, en hun vleesgeworden evenknie in de realiteit, Geert Wilders, wil dan ook serieus gaan snijden in de kunstsubsidie: allemaal links hobbyisme.

De PVV zal wel in zijn handjes knijpen bij dit bericht, aan de vooravond van de verkiezingen:

Een liefhebber van uitwerpselen heeft dinsdag bij veilinghuis Christie's in Amsterdam 7500 euro neergeteld voor een drol.

Of zouden ze dat anonieme bod zelf hebben gedaan?

VI

Update:

'Ome Bert en de Pletterpetten' is geplaatst op VI.nl, als lezerscolumn.

Exhibitionisme

'Voetballen with the stars', aldus de Volkskrant vandaag. ' 'Het grenst aan exhibitionisme. Kijk eens, wij zijn échte voetballers... Maar Arsenal wint nooit wat.'

En Erwin Koeman: 'Ik zou er wel een paar keer tegenaan rammen.’

Ik ben blij dat sommige mensen begrijpen wat ik bedoel...

Update:

Ook Lothar Mattheus haakt in op de visie die 'In Sterkers Gezaaid' vorige week al verkondigde, over het Nederlands Elftal zegt de bekende Duitser:

'De individuele spelers hebben de neiging om te mooi te spelen en dat werkt niet goed voor de prestatie van het team.'

Goed gezien Lothar, jij begrijpt hoe het werkt!

Ome Bert en de Pletterpet



Foto: Flickr, by TBWA\Busted

 Nu de oefenwedstrijden zijn gespeeld, Denemarken voor de deur staat en Arjen Robben traditioneel iets heeft afgescheurd, steekt ook een ander fenomeen zijn hardnekkige kopje weer op: Bert Maalderink. Bert Maalderink maakt sinds 2002 lollig bedoelde filmpjes rond het Nederlands Elftal. Wat aan deze filmpjes opvalt, is dat Maalderink de neiging heeft om vooral op de ‘human interest’ toer te gaan, waarbij hij de voetballers niet zelden degradeert tot een stel spelende kleuters. Alsof hij een homevideo maakt van zijn neefjes op vakantie. ‘Wesley Sneijder kijkt een beetje boos’, horen we hem bijvoorbeeld zeggen, ‘hij trekt aan het shirtje van van Persie!’ Vaak zet Bert ook nog, als een soort soapregisseur, verhaallijntjes uit. Krijgen we op het einde van Wesley te horen waarom hij zo boos was en aan dat shirtje trok.

Heb je eindelijk, na vijftien jaar keihard werken, dat bereikt waar je altijd van hebt gedroomd, vindt je jezelf terug als een typetje in een voetbalklucht. Zou er nou niemand in de staf van het Nederlands Elftal, toch rijkelijk bedeeld met mensen die hebben doorgeleerd, zelfs psychologen maakten er soms deel van uit, ooit eens hebben nagedacht over het verwoestende effect dat deze filmpjes op onze spelers moet hebben?

Geen wonder dat ons elftal het elke keer weer op de belangrijke momenten af laat weten. Als stoere gladiatoren dalen ze af uit echte voetballanden als Italië of Duitsland, om in het Nederlandse trainingskamp dankzij Ome Bert binnen een paar weken al het zelfvertrouwen als douchewater door het putje te zien stromen. Als je jezelf een paar keer in zo’n filmpje van Maalderink hebt gezien, ga je toch nadenken over een ander vak: iets op een kantoor ofzo, misschien dat je daar wel serieus wordt genomen.

Het ergste is nog wel, dat Bert met zijn filmpjes precies aanvoelt wat het Nederlandse publiek wil hebben: entertainment op SBS 6 niveau. Interlandvoetbal wordt bij ons toch vooral als een excuus ervaren om twee keer binnen een jaar carnaval te kunnen vieren. Dat er ook nog tegen een bal wordt geschopt is een aardige bijzaak. Ook dit moet de spelers weinig inspiratie geven, andere landen hebben Italiaanse schonen, swingende Afrikanen, havenarbeiders die nog liever hun hele huis kort en klein slaan dan dat Engeland een doelpunt tegen krijgt. En wat hebben wij? Bert Maalderink, een Indiaan en dronken studenten met pletterpetten.

Met zo’n aanhang heb je geen vijanden meer nodig.

Ik stel voor dat als we serieus willen dat Nederland wereldkampioen wordt, we onze serieuze voetballers ook maar eens een serieus publiek moeten geven. Dikke pech voor Bert en zijn lallende studenten, maar de echte voetballiefhebbers zullen opgelucht ademhalen, en de spelers niet minder.

Shoarma

Mensen hebben dromen. Waar deze dromen uit bestaan, komt vaak aan het licht in een shoarmatent om vier uur 's-nachts, als de drank tot in de tenen zit en de knoflooksaus staat te verschralen. Als het al bijna ochtend is, en de Turken achter de balie steeds grimmiger beginnen te kijken, als je niet naar bed wil omdat de kater op je ligt te wachten en je fiets trouwens ook gestolen is. Waar we van droomden? Hier van.

Eindelijk, het werd verdorie tijd.

Kinderen

Foto: Flickr, by ganesha.isis

Elkaar de tent uitvechtende lijsttrekkers zijn leuk en aardig, maar het wezen van de democratie wordt natuurlijk gedragen door de postbodes van TNT. Vorige week moesten we de stempassen al verspreiden, vandaag de kieslijsten. De verantwoordelijkheid veerde door in elke stap die ik deed: dit was de democratie in praktijk brengen! Het feit dat de meeste respons die ik kreeg bestond uit: ‘Oh, die gaat bij ons meteen bij het oud papier’, deed hier weliswaar wel iets, maar toch niet alles aan af.

Een dikke vrouw vroeg of ze ook op mij kon stemmen, ik antwoordde dat ik me dit jaar niet verkiesbaar had gesteld.

Echt interessant werd het, toen ik het pad opliep bij twee allochtone medelanders. Een man die zat te roken, en een vrouw die ernaast in de zon zat. Ik had de post al gegeven en was op weg naar het volgende huis, toen de buurvrouw me riep. Wat ik ging stemmen.

‘Groen Links’, antwoordde ik naar waarheid.

‘Hij stemt op Wilders’, zei de vrouw, met een schuine hoofdbeweging naar de rokende buurman. Ik dacht aan humor, dat denk ik wel vaker wanneer mensen in mijn ogen iets vreemds zeggen, en zoals meestal zat ik er ook nu weer naast. De man van allochtone afkomst ging op ‘Giert Wielders’ stemmen. Waarom dan, vroeg ik, met nog steeds een ambivalente twinkeling in mijn ogen, als om de mogelijkheid voor ironie open te houden, ik wilde hier natuurlijk niet door twee allochtone medelanders een beetje voor lul worden gezet.

‘Iedereen die niet werkt, moet het land uit’, verklaarde de man, nadat hij krachtig zijn sigaret had uitgestampt.

‘Ik werk, mijn vrouw werkt, mijn twee zonen werken, als je niet werkt, dan moet je weg.’

De buurvrouw zat wat te grinniken, ze had deze mededeling waarschijnlijk vaker gehoord. Mijn probleem was nu niet langer het al dan niet in de maling genomen worden, mijn probleem was nu hoe ik hier zo snel mogelijk weer weg kwam.

‘We zullen zien’, zei ik maar, en daar ging ik al.

Nog niet helemaal van de schrik bekomen, een Wilders stemmende allochtoon, mijn hele wereldbeeld stond op zijn kop, werd ik twee straten verder aangesproken door een piepklein meisje. Of ik iets wilde kopen. Een stel kinderen zat rond een kleedje waarop oud speelgoed lag uitgestald. Zowel de Wilders stemmende allochtoon als Mark Rutte konden trots zijn op deze kinderen: ze waren allochtoon en ze probeerden nu al iets van hun leven te maken. Ik liet me voorlichten over het speelgoed, onder andere een pakketje oude pokemonkaarten waar een jongetje zo enthousiast over vertelde dat ik begon te twijfelen of hij wel helemaal afstand had genomen van zijn koopwaar, emotioneel dan, en uiteindelijk kocht ik voor vijftig cent een klappertjespistool.

Toen ik het in mijn schoudertas stopte, vroeg één van de oudere meisjes:

‘Heb jij eigenlijk wel kinderen?’

De manier waarop ze dit zei, alsook de manier waarop ze naar me keek, liet zien dat ze hier ernstig aan twijfelde.

‘Nee’, antwoordde ik alweer naar waarheid, ‘ik heb geen kinderen.’

Zij en de andere meisjes staarden me onderzoekend aan, de jongens waren te druk bezig met ruzie maken over mijn vijftig cent om veel aandacht te hebben voor mijn kinderloze status en wederom besloot ik dat het tijd was om verder te gaan.